من و دلم 9

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

من و دلم 8

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

آب و آتش

ای که با سلسله زلف دراز آمده​ای		فرصتت باد که دیوانه نواز آمده​ای
ساعتی ناز مفرما و بگردان عادت		چون به پرسیدن ارباب نیاز آمده​ای
پیش بالای تو میرم چه به صلح و چه به جنگ		چون به هر حال برازنده ناز آمده​ای
آب و آتش به هم آمیخته​ای از لب لعل		چشم بد دور که بس شعبده بازآمده​ای
آفرین بر دل نرم تو که از بهر ثواب		کشته غمزه خود را به نماز آمده​ای
زهد من با تو چه سنجد که به یغمای دلم		مست و آشفته به خلوتگه راز آمده​ای
گفت حافظ دگرت خرقه شراب آلوده​ست		مگر از مذهب این طایفه بازآمده​ای

عاشق و رندم

در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم		کز سر زلف و رخش نعل در آتش دارم
عاشق و رندم و میخواره به آواز بلند		وین همه منصب از آن حور پریوش دارم
گر تو زین دست مرا بی سر و سامان داری		من به آه سحرت زلف مشوش دارم
گر چنین چهره گشاید خط زنگاری دوست		من رخ زرد به خونابه منقش دارم
گر به کاشانه رندان قدمی خواهی زد		نقل شعر شکرین و می بی​غش دارم
ناوک غمزه بیار و رسن زلف که من		جنگ​ها با دل مجروح بلاکش دارم
حافظا چون غم و شادی جهان در گذر است		بهتر آن است که من خاطر خود خوش دارم

مذهب رندان

سال​ها پیروی مذهب رندان کردم		تا به فتوی خرد حرص به زندان کردم
من به سرمنزل عنقا نه به خود بردم راه		قطع این مرحله با مرغ سلیمان کردم
سایه​ای بر دل ریشم فکن ای گنج روان		که من این خانه به سودای تو ویران کردم
توبه کردم که نبوسم لب ساقی و کنون		می​گزم لب که چرا گوش به نادان کردم
در خلاف آمد عادت بطلب کام که من		کسب جمعیت از آن زلف پریشان کردم
نقش مستوری و مستی نه به دست من و توست		آن چه سلطان ازل گفت بکن آن کردم
دارم از لطف ازل جنت فردوس طمع		گر چه دربانی میخانه فراوان کردم
این که پیرانه سرم صحبت یوسف بنواخت		اجر صبریست که در کلبه احزان کردم
صبح خیزی و سلامت طلبی چون حافظ		هر چه کردم همه از دولت قرآن کردم
گر به دیوان غزل صدرنشینم چه عجب		سال​ها بندگی صاحب دیوان کردم

من و دلم 7

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

نرگس مست

غلام نرگس مست تو تاجدارانند		خراب باده لعل تو هوشیارانند
تو را صبا و مرا آب دیده شد غماز		و گر نه عاشق و معشوق رازدارانند
ز زیر زلف دوتا چون گذر کنی بنگر		که از یمین و یسارت چه سوگوارانند
گذار کن چو صبا بر بنفشه زار و ببین		که از تطاول زلفت چه بی​قرارانند
نصیب ماست بهشت ای خداشناس برو		که مستحق کرامت گناهکارانند
نه من بر آن گل عارض غزل سرایم و بس		که عندلیب تو از هر طرف هزارانند
تو دستگیر شو ای خضر پی خجسته که من		پیاده می​روم و همرهان سوارانند
بیا به میکده و چهره ارغوانی کن		مرو به صومعه کان جا سیاه کارانند
خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد		که بستگان کمند تو رستگارانند

من و دلم 6

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

محتاج

بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم		کز بهر جرعه​ای همه محتاج این دریم
روز نخست چون دم رندی زدیم و عشق		شرط آن بود که جز ره آن شیوه نسپریم
جایی که تخت و مسند جم می​رود به باد		گر غم خوریم خوش نبود به که می​خوریم
تا بو که دست در کمر او توان زدن		در خون دل نشسته چو یاقوت احمریم
واعظ مکن نصیحت شوریدگان که ما		با خاک کوی دوست به فردوس ننگریم
چون صوفیان به حالت و رقصند مقتدا		ما نیز هم به شعبده دستی برآوریم
از جرعه تو خاک زمین در و لعل یافت		بیچاره ما که پیش تو از خاک کمتریم
حافظ چو ره به کنگره کاخ وصل نیست		با خاک آستانه این در به سر بریم

مشتاقم

ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند		مشتاقم از برای خدا یک شکر بخند
طوبی ز قامت تو نیارد که دم زند		زین قصه بگذرم که سخن می​شود بلند
خواهی که برنخیزدت از دیده رود خون		دل در وفای صحبت رود کسان مبند
گر جلوه می​نمایی و گر طعنه می​زنی		ما نیستیم معتقد شیخ خودپسند
ز آشفتگی حال من آگاه کی شود		آن را که دل نگشت گرفتار این کمند
بازار شوق گرم شد آن سروقد کجاست		تا جان خود بر آتش رویش کنم سپند
جایی که یار ما به شکرخنده دم زند		ای پسته کیستی تو خدا را به خود مخند
حافظ چو ترک غمزه ترکان نمی​کنی		دانی کجاست جای تو خوارزم یا خجند

من و دلم 5

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

من و دلم 4

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

من و دلم 3

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

انتظار

زهی خجسته زمانی که یار بازآید		به کام غمزدگان غمگسار بازآید
به پیش خیل خیالش کشیدم ابلق چشم		بدان امید که آن شهسوار بازآید
اگر نه در خم چوگان او رود سر من		ز سر نگویم و سر خود چه کار بازآید
مقیم بر سر راهش نشسته​ام چون گرد		بدان هوس که بدین رهگذار بازآید
دلی که با سر زلفین او قراری داد		گمان مبر که بدان دل قرار بازآید
چه جورها که کشیدند بلبلان از دی		به بوی آن که دگر نوبهار بازآید
ز نقش بند قضا هست امید آن حافظ		که همچو سرو به دستم نگار بازآید

من و دلم 2

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

من و دلم 1

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

شراب لعل

شراب لعل کش و روی مه جبینان بین		خلاف مذهب آنان جمال اینان بین
به زیر دلق ملمع کمندها دارند		درازدستی این کوته آستینان بین
به خرمن دو جهان سر فرو نمی​آرند		دماغ و کبر گدایان و خوشه چینان بین
بهای نیم کرشمه هزار جان طلبند		نیاز اهل دل و ناز نازنینان بین
حقوق صحبت ما را به باد داد و برفت		وفای صحبت یاران و همنشینان بین
اسیر عشق شدن چاره خلاص من است		ضمیر عاقبت اندیش پیش بینان بین
کدورت از دل حافظ ببرد صحبت دوست		صفای همت پاکان و پاکدینان بین

خاک راه یار

از دیده خون دل همه بر روی ما رود		بر روی ما ز دیده چه گویم چه​ها رود
ما در درون سینه هوایی نهفته​ایم		بر باد اگر رود دل ما زان هوا رود
خورشید خاوری کند از رشک جامه چاک		گر ماه مهرپرور من در قبا رود
بر خاک راه یار نهادیم روی خویش		بر روی ما رواست اگر آشنا رود
سیل است آب دیده و هر کس که بگذرد		گر خود دلش ز سنگ بود هم ز جا رود
ما را به آب دیده شب و روز ماجراست		زان رهگذر که بر سر کویش چرا رود
حافظ به کوی میکده دایم به صدق دل		چون صوفیان صومعه دار از صفا رود

گل خندان

شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد		بنده طلعت آن باش که آنی دارد
شیوه حور و پری گر چه لطیف است ولی		خوبی آن است و لطافت که فلانی دارد
چشمه چشم مرا ای گل خندان دریاب		که به امید تو خوش آب روانی دارد
گوی خوبی که برد از تو که خورشید آن جا		نه سواریست که در دست عنانی دارد
دل نشان شد سخنم تا تو قبولش کردی		آری آری سخن عشق نشانی دارد
خم ابروی تو در صنعت تیراندازی		برده از دست هر آن کس که کمانی دارد
در ره عشق نشد کس به یقین محرم راز		هر کسی بر حسب فکر گمانی دارد
با خرابات نشینان ز کرامات ملاف		هر سخن وقتی و هر نکته مکانی دارد
مرغ زیرک نزند در چمنش پرده سرای		هر بهاری که به دنباله خزانی دارد
مدعی گو لغز و نکته به حافظ مفروش		کلک ما نیز زبانی و بیانی دارد

لب لعلش

شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت		روی مه پیکر او سیر ندیدیم و برفت
گویی از صحبت ما نیک به تنگ آمده بود		بار بربست و به گردش نرسیدیم و برفت
بس که ما فاتحه و حرز یمانی خواندیم		وز پی اش سوره اخلاص دمیدیم و برفت
عشوه دادند که بر ما گذری خواهی کرد		دیدی آخر که چنین عشوه خریدیم و برفت
شد چمان در چمن حسن و لطافت لیکن		در گلستان وصالش نچمیدیم و برفت
همچو حافظ همه شب ناله و زاری کردیم		کای دریغا به وداعش نرسیدیم و برفت

حسن روی و خلق

هواخواه توام جانا و می​دانم که می​دانی		که هم نادیده می​بینی و هم ننوشته می​خوانی
ملامتگو چه دریابد میان عاشق و معشوق		نبیند چشم نابینا خصوص اسرار پنهانی
بیفشان زلف و صوفی را به پابازی و رقص آور		که از هر رقعه دلقش هزاران بت بیفشانی
گشاد کار مشتاقان در آن ابروی دلبند است		خدا را یک نفس بنشین گره بگشا ز پیشانی
ملک در سجده آدم زمین بوس تو نیت کرد		که در حسن تو لطفی دید بیش از حد انسانی
چراغ افروز چشم ما نسیم زلف جانان است		مباد این جمع را یا رب غم از باد پریشانی
دریغا عیش شبگیری که در خواب سحر بگذشت		ندانی قدر وقت ای دل مگر وقتی که درمانی
ملول از همرهان بودن طریق کاردانی نیست		بکش دشواری منزل به یاد عهد آسانی
خیال چنبر زلفش فریبت می​دهد حافظ		نگر تا حلقه اقبال ناممکن نجنبانی

قصه

بالابلند عشوه گر نقش باز من		کوتاه کرد قصه زهد دراز من
دیدی دلا که آخر پیری و زهد و علم		با من چه کرد دیده معشوقه باز من
می​ترسم از خرابی ایمان که می​برد		محراب ابروی تو حضور نماز من
گفتم به دلق زرق بپوشم نشان عشق		غماز بود اشک و عیان کرد راز من
مست است یار و یاد حریفان نمی​کند		ذکرش به خیر ساقی مسکین نواز من
یا رب کی آن صبا بوزد کز نسیم او		گردد شمامه کرمش کارساز من
نقشی بر آب می​زنم از گریه حالیا		تا کی شود قرین حقیقت مجاز من
بر خود چو شمع خنده زنان گریه می​کنم		تا با تو سنگ دل چه کند سوز و ساز من
زاهد چو از نماز تو کاری نمی​رود		هم مستی شبانه و راز و نیاز من
حافظ ز گریه سوخت بگو حالش ای صبا		با شاه دوست پرور دشمن گداز من