عبد عاصی امیدوار

قبل هر چیز یه توضیح مختصر میدم... این نوشته ها فقط تأملات خودم هست و ربطی به منبع و ... نداره. شاید مورد پسندتون هم نباشه اما علاقه داشتم افکارم رو بگم. همین

من حس میکنم مناجات شعبانیه ادامه مناجات ماه رجب است. تو دعای ماه رجب میگم: 

... یا مَنْ یُعْطی مَنْ لَمْ یَسْئَلْهُ
ای که عطا کنی به کسی که از تو نخواهد

وَمَنْ لَمْ یَعْرِفْهُ...
و نه تو را بشناسد

به نظرم حرف خیلی بزرگی هست. یعنی خدایا تو به همه میدی، خیلی واضح داره این حرف و میگه حالا اگه من بنده بخوام چه طور میدی! حالا بیا ببین تو مناجات شعبانیه چی میگیم:

إِلَهِی إِنْ کُنْتُ غَیْرَ مُسْتَأْهِلٍ لِرَحْمَتِکَ فَأَنْتَ أَهْلٌ أَنْ تَجُودَ عَلَیَّ بِفَضْلِ سَعَتِکَ

معبودا، اگر من سزاوار رحمت تو نیستم، تو خود سزاواری که مرا از مهر و بخشش بی‌شمارت برخوردار کنی.

جالبه نه! من فکر میکنم مناجات شعبانیه اوج بندگی یه بنده رو نشون میده. انگار داری خدا رو تو رودربایسی اخلاقی می ندازی! میدونید به چی یه بار فکر میکردم؟ 

اینکه وقتی شما با دوستی ، آشنایی ، فامیلی ،... به خوای ارتباط بگیری همیشه خوبی هات و حسن هات و ... رو میبینه و محاله اگه بدی هات رو ببینه باهات ارتباط برقرار کنه. حالا یکی هست که تو اگه اعتراف به گناهات کنی تازه بیشتر خریدارت میشه. البته نه به این معنی که تو بری گناه کنی و بیای براش تعریف کنیا! نه!

یعنی توی بنده که کلا ، ذاتا ذلیل و خوار و .... ( مناجات امیرالمونین در مسجد کوفه ) هستی و چیزی نداری برای عرضه به کمال مطلق جز اینکه بیای عجزت و جلوش اعتراف کنی. اینجا هست که هر چی بیشتر ذاتت و حقیریت و در مقابل کمال مطلق بفهمی میشی بنده، درجت میره بالاتر.

فَقَدْ جَعَلْتُ الْإِقْرَارَ بِالذَّنْبِ إِلَیْکَ وَسِیلَتِی

 اقرار به گناهانم را وسیله‌ای برای وصال به تو قرار می‌دهم

پ.ن: نظرات بدون تایید هست

پ.ن: افکارم و مرتب نمی کنم پس به ترتیب توضیح نمیدم